Czasami nasza głowa przypomina balon, który przyczepiony jest do reszty ciała cienkim sznureczkiem. Balon odlatuje sobie od czasu do czasu wysoko do nieba, a korpus ciała chodzi sobie to tu to tam, robiąc różne rzeczy.
Ten obraz pochodzi z krótkiej animacji programu ".b" - praktyka uważności dla uczniów, i ma na celu uświadomienie stanu "odlatywania" myślami, podczas, gdy ciało żyje swój żywot tu na ziemi, bez świadomego udziału głowy. Przypomina to trochę lunatykowanie albo "bujanie w chmurach".
Praktyka uważności pozwala nam ten ruch odlatującego balona zauważyć i przyciągnąć go z powrotem do reszty ciała.
I znowu: nie chodzi o to, żeby głowa znajdowała się zawsze na szyi - przyjemnie jest również wtedy, gdy lata sobie w przestworzach i szuka "wiatru w polu". W najlepszej sytuacji jesteśmy jednak wtedy, kiedy potrafimy ją świadomie osadzić na ramionach, jeśli tylko tego zechcemy.
Żeby było to możliwe, potrzebujemy zauważyć nasze ciało. Wraz z nabieraniem nowego nawyku staje się ono co raz częściej obecne w polu naszej świadomości. Słowem: zaczyna do mnie wyraźniej docierać strumień doznań fizycznych - nie tylko już piekącego bólu skręconej kostki, albo zerwanego ścięgna, ale także subtelność wrażeń cielesnych. Potrafię się przełączać między myśleniem a doznawaniem zmysłowym. Raz myślenie, a raz doznawanie i sygnały fizyczne znajdują się to w pierwszym planie świadomości, to w tle.
Ugruntowanie to pierwszy ważny krok w praktyce uważności. Uczucie osadzenia ciała, ciężkości, przyciągania do ziemi, połączenia z ziemią, przynosi nam doświadczenie większej równowagi i uczucie podstawowej orientacji: jestem tu i teraz, w określonej przestrzeni i zapraszam świadomość do mojego ciała.
Spróbujesz (nagranie poniżej)? 6 minut. Krótka medytacja, która jest świetną praktyką na początek, środek albo koniec dnia..